خون سیاوشان

چو زخمه راندی از کین سیاوش پر از خون سیاوشان شدی گوش

شب چاه بیژن بسته سر، مشرق گشاده زال زر خون سیاوشان نگر، بر خاک و خارا ریخته

تیغ فراسیاب چه؟ خون سیاوشان کدام؟ در قدح گلین نگر، عکس گلاب عبهری

خون سیاوشان کشد هر که زجام خسروی بنگه رستم آورد تخت فراسیاب را

هر شبی بر خاکش از خون دانهٔ دل کشتمی هر سحر خون سیاوشان ازو بدرودمی

چون خون سیاوشان صراحی خوناب دل از دهان فرو ریخت

کیخسروانه جام ز خون سیاوشان گنج فراسیاب به سیما برافکند

گوهر آبگینه را لعل سیاوشی مخوان زآنکه مرا به شبهه آن خون سیاوشان کند

گیتی برو چو خون سیاووش نوحه کرد خون سیاوشان زد و چشمش روان برفت