ترنجیده

شده بر آتش پیکار گوشت پخته به تف ولیک باز ترنجیده پوست بر تن خام

برتو، ای فاخته، آن فخ ترنجیده ناگهان گر بجهد تا نکنی «آوخ »

جهان بر دلم زین ترنجیده شد بگو کز که جان تو رنجیده شد

گهی چو خاک پراکنده دل ز باد بلا گهم چو پوست ترنجیده دل ز آتش حر

جان ترنجیده و شکسته دلم گویی از غم همی فرو گسلم

معذوری خود دیده در خویش ترنجیده عذر دگران خواهد از باب هنرمندان

بادا رخ حاسدت ترنجیده و زرد سر بر طبقی نهاده پیشت چو ترنج

گفت شاباش و ترش آویخت لنج شد ترنجیده ترش هم‌چون ترنج

آنکه مشتی پریان بسته به زنجیر و غل است چهره پر خشم و ترنجیده چو دزد مغول است

بنگر تو در این اجزا که همرهشان بودی در خود بترنجیده از نامی و ارکانی