تاباک

سینه با تاباک و من بنگرم از بیم جان چند عقوبت کنم بر دل شیدای خویش

گه رود جان و گهی باز بیاید در تن گه به تاباک در اندیشه آن ناز بماند

جان به تاباک برون می رود و می آید خلق دانند که من عارض تر می بینم

مبین زین سو که جانم از خیال مهره چشمت چو گنجشک گروهه کرده در تاباک خواهد شد

چو در تاباک جانم دید، شب، گفتا مکن مسکین چه شیرین جان کند، چون پاش اندر انگبین گیرد

هر بار میا پیش من خسته بیدل تا این دل بدبخت به تاباک نیفتد

همه شب نام تو می گویم و جان در تاباک کیست آن لحظه که چیزی بزند بر دهنم؟

به جان تو که جان تاباک باشد در دم آخر دم مهر و وفایت هم در آن تاباک خواهم زد

مبین زین سو که جانم از خیال مهره چشمت چو گنجشکی کزو بر خورده در تاباک خواهد شد

به تاباک افگند پروانه را شمع وفا پیشش که گرد سر هنوزش اندر آن تاباک گردیده