بیدستان

همه بیدستان در وقت دهش باز گاه ستدن با چنگان

هان تشنه جگر مجوی زین باغ ثمر بیدستانی است این ریاض بدو در

دسته ی گل بدست، چون مستان بردن دل، ز دست بیدستان

گه اوعقیق خرومن شده عقیق فروش گه او نبید ده من شده نبیدستان

چو مادر را بدید از دور بشناخت صنم خود را به بیدستان درانداخت

محمدرضا که سرکار را پیوسته سایه آسا در پی بود و دل را همه جا و هر هنگام در پرسش کار و پژوهش روزگار گرامی شمار گفت و شنود، با وی از در درآمد جویائی را با او بر آمدم. گفت امروز و فردا را نیز همچنان رامش آرای شهر است و درآمیزش و پیوند آنان که خود دیده و در بیدستان درویش نیز شنیده کام اندیش و شادبهر، دویم باره سرکار والا فرمانی درنگ سوز نگاشته اند و سواری شتاب انگیز گماشته که بی هیچ بهانه و پوزش روانه شود و از آن کاخ و کاشانه بال گشای این شاخ و آشیانه، تو نیز اگر سرکارش را نگارشی آری و بدان گزارش های نیازآمیز که پذیرش را بهین دست آویز است، سفارشی خیزد. فردا نوبت شامت به چهر مهر افروزش شب تیره روز روشن خواهد گشت و گلخن خاکستر خیزت به دیدار بهار پروردش شرم فروردین و داغ گلشن. گفت گهر سفتش پیرایه گوش افتاد و سرمایه هوش آمد با دلی از تیمار آشفته و دستی از کار رفته در پس زانوی نگارش نشست آوردم و خامه گزارش در شست، ولی از رنج جدائی و شکنج تنهائی ندانم چه باید نگاشت و درد روان او بار دوری را به کدام راه و روش باز یارستن گذاشت.

هان! تشنه جگر، مجوی زین باغ ثمر بیدستانیست این ریاض به دو در

چو لاله باغبان دارد به دل داغ که بیدستان شد از بی حاصلی باغ

به دستان چون فلک نقشی عیان کرد به بیدستان چو گل خود را نهان کرد