بی هنجار

بنزد عقل چو هنجار زخم خواهد جست چو نور عقل در آید براه بی هنجار

قیاس نیست نکوئیش را ولیکن هست از این یکی عجمی غمرسار بی هنجار

چون دعا خوش عنان، خوش حرکت چون قصاره نورد و بی هنجار

همه طور تو بی هنجار باشد همه دور تو بی پرگار باشد

به رنج بودم عمری ز چرخ بی هنجار به درد ماندم قرنی ز چرخ نافرمان

سرخ بید ار تشبهی می کرد ببد اندیش خواجه بی هنجار

دورتر شد راه ما از سعی بی هنجار ما کودکان رامانده سازد نی سواری بیشتر

پیشوازست زن و مرد قبا وانچه درو چاک پس هست مخنث بود و بی هنجار

ز باد و مرغ همی بگذرد چو باد و چو مرغ ز دشت بی هنجار و ز رود بی معبر

شیدگانی سهمگین کولنگ و بی هنجار شد بر ره هموار او خس رست و ناهموار شد