برفاب

به برفاب رحمت مکن بر خسیس چو کردی مکافات بر یخ نویس

غالب من و خدا که سرانجام برشگال غیر از شراب و انبه و برفاب و قند نیست

آتش دیمه و برفاب تموز نرم کردند دل سنگ عجوز

شل ز برفاب عجم اعضای او سرد تر از اشک او صهبای او

عقیقش بران تشنه برفاب داد بسالیکه تاریخ آن گشت «برف »

از ضعف بشریت تاب آفتاب هجیر نیاوردم و التجا به سایهٔ دیواری کردم، مترقب که کسی حر تموز از من به برد آبی فرو نشاند که همی ناگاه از ظلمت دهلیز خانه‌ای روشنی بتافت، یعنی جمالی که زبان فصاحت از بیان صباحت او عاجز آید، چنان که در شب تاری صبح بر آید یا آب حیات از ظلمات به در آید، قدحی برفاب بر دست و شکر در آن ریخته و به عرق بر آمیخته، ندانم به گلابش مطیّب کرده بود یا قطره‌ای چند از گل رویش در آن چکیده.