انباغ

ملک او را بدید حیران بماند و دست از طعام بکشید، و قوت شهوت و صدق رغبت عنان تمالک از وی بستد و بر وی ثنای وافر کرد، وانگاه ایران‌دخت را گفت: تو مصیب نبودی در اختیار تاج. چون حیرت ملک در جمال انباغ بدید فرط غیرت او را برانگیخت تا طبق برنج بر سر شاه نگونسار کرد چنانکه به روی و موی او فرو دوید، و آن تعبیر که حکیم دران تعریض کرده بود هم محقق گشت.

ایازی است و ایاسی چو بیژه چشم آویز هو و وسنی و انباغ را بدان تو، نباج

خسرو نشود هرگز عشق و خردت با هم کان زاغ نمی گنجد در خانه انباغی

زین قبه که خواهران انباغی هستند درو چهار هم زانو

در این میان انباغ او آن جامه ارغوان پوشیده بریشان گذشت.