آندانت

گفتنی‌ست که کلیدِ قطعهٔ آندانته فاووری درجهٔ زیرنمایانِ سوناتِ والدشتاین است.

آندانته اسپیاناتو و گراند پلونز بریلیانت در گام می بمل ماژور، شماره اثر ۲۲، توسط فردریک شوپن بین سال های ۱۸۳۰ و ۱۸۳۴ ساخته شد. گراند پولونز بریلیانت در می ماژور که برای پیانو و ارکستر تنظیم شده بود، اولین بار در سال های ۱۸۳۰-۱۸۳۱ نوشته شد. در سال ۱۸۳۴، شوپن یک آندانته اسپیاناتو را در گام سل برای تک‌نوازی پیانو نوشت که آن را به ابتدای قطعه اضافه کرد و دو بخش را با حالتی فانفار مانند به همدیگر پیوند داد. این اثر ترکیبی (هم نسخه ارکستری و هم نسخه پیانو تک‌نوازی) در سال ۱۸۳۶ منتشر و به مادام دِ اِست تقدیم شد.

بتهوون ابتدا این قطعه را به‌عنوان موومان دوم سونات شماره ۲۱ پیانوی خود (با نام والدشتاین) ساخت، اما با توصیهٔ دوستانِ موسیقی‌دانش ــ که می‌گفتند این قطعه با کلّیتِ سونات تناسب ندارد ــ موومانِ «اینترودوتسیونه ـ آداجو مولتو» را جایگزین ساخت و آندانته فاووری را مستقلاً و یک سال پس از انتشارِ سوناتِ والدشتاین منتشر کرد.

یک نمونه از آریوزو، در پردهٔ آخر اپرای فلوت سحرآمیز ولفگانگ آمادئوس موتسارت شنیده می‌شود، جایی که یک کشیش قطعه ای آندانته اجرا می‌کند. در سال ۱۹۲۷ توماس بیچام گقت قطعهٔ «شناور و سرگردان در دریا» اثر فردریک دلیوس «بهترین نمونه گفت‌آواز آریوزو در میان تمام اینگونه آوازها» است.