آلدوسترون. مینرالوکورتیکوئیدها ( به انگلیسی: mineralocorticoid ) به گروهی از استروئیدها ( مانند آلدوسترون ( ۲۱ کربنه ) ) گفته می شود که در بخش قشری غده فوق کلیوی ساخته می شوند. استروئیدها ترکیبات چربی با چهار حلقه کربنی هستند. آلدوسترون مهم ترین مینرالوکورتیکوئید بدن است. تفاوت اصلی مینرالوکورتیکوئیدها با سایر کورتیکواستروئیدها در رسپتورهای اختصاصیشان و تأثیراتشان بر بدن است. میزان ترشح آلدوسترون در شبانه روز ۱۵۰ میکروگرم است. مهمترین عمل آلدوسترون افزایش بازجذب سدیم و ترشح پتاسیم و یون هیدروژن در کلیه است که موجب احتباس آب و سدیم می شود. اسپیرونولاکتون با بلوک کردن گیرنده های آلدوسترون نوعی داروی ادرارآور است که موجب کاهش فشار خون می شود ( البته خاصیت ضد آندوژنتیک هم دارد ) . اپلرنون نیز کاهش دهندهٔ اثر آلدوسترون است. به طور خلاصه آلدوسترون دارای اثرات زیر می باشد: • کاهش دفع سدیم از ادرار • افزایش دفع پتاسیم و یون هیدروژن در ادرار • افزایش جذب آب در کلیه و جلوگیری از هدر رفتن آب بدن
معنی کلمه آلدوسترون در ویکی واژه
آلدسترون (جانوری): یکی از هورمون‌های مهمی که در تنظیم املاح بدن دخالت دارد و از قشر غده فوق کلیوی ترشح میشود.
جملاتی از کاربرد کلمه آلدوسترون
این لایه محل اصلی ساخت آلدوسترون است؛ آلدوسترون نوعی مینرالوکورتیکوئید است که در اثر عملکرد آنزیم آلدوسترون سنتتاز به وجود می‌آید. آلدوسترون نقش مهمی در تنظیم فشار خون ایفا می‌کند.
استفراغ زیاد ، مصرف دیورتیک‌هایی مانند تیازیدها ، هیپرونتیلاسیون ، سیستیک فیبروزیس ، سندرم شیرقلیا ، هایپرآلدوسترونیسم ، بیماری‌های کلیوی مانند سندرم بارتر و مصرف زیاد پتاسیم بی کربنات و. ...
بخش قشری بیرونی‌ترین لایه در غده آدرنال است. در داخل بخش قشری، سه لایه قرار گرفته است که به آن‌ها «زونا» گفته میشود. هر کدام از این لایه‌ها در زیر میکروسکوپ ظاهری منحصر به فرد دارد، همچنین عملکرد هر لایه نیز با دیگر لایه‌ها متفاوت است. به طور کلی بخش قشری تولید هورمون‌ها را بر عهده دارد؛ برای نمونه می‌توان به کورتیزول، آلدوسترون و آندروژن اشاره کرد.
آنژیوتانسین دو، یک منقبض‌کننده عروقی فعال، هورمون اولیه فعال‌کننده سیستم رنین آنژیوتانسین و یک ترکیب مهم در پاتوفیریولوژی زیادی فشار خون است. همچنین باعث تحریک ترشح آلدوسترون از قسمت قشری غدد فوق کلیوی میشود.
هورمون‌های قشر آدرنال دارای اثر مینرالوکورتیکوئیدی (آلدوسترون) و گلوکوکورتیکوئیدی (کورتیزول) و اثرات ضعیف آندروژنی هستند.
آنژیوتانسین ۳، ۴۰٪ از قدرت انقباض‌دهندهٔ عروقی آنژیوتانسین ۲، و ۱۰۰٪ از توانِ تحریک‌کنندگی آنرا برای تولید آلدوسترون داراست. آنژیوتانسین ۳ فشار متوسط شریانی را بالا می‌برد. این مولکول یک پپتید است که در اثر برداشتن تنها یک اسید آمینه از آنژیوتانسین ۲ توسط آنزیم «آمینوپپتیداز آ» ساخته میشود.
کورتیزول دارای اثر مینرالوکورتیکوئیدی مختصری نیز است ولی اثر آلدوسترون در احتباس سدیم ۵۰۰ برابر قوی‌تر از کورتیزول است. با توجه به میزان ترشح آلدوسترون (۱۵۰ میکروگرم) و کورتیزول (۲۰ تا ۲۵ میلی‌گرم) در شبانه روز مسلم است که اثرات گلوکوکورتیکوئیدی منحصر به کورتیزول است و این هورمون بعلت ترشح بسیار زیادتر از آلدوسترون، قسمتی از اثرات مینرالوکورتیکوئیدی در بدن را نیز انجام می‌دهد.
