آفروآسیایی
جملاتی از کاربرد کلمه آفروآسیایی
خانواده آفروآسیایی علاوه بر زبان‌های امروزی، شامل چندین زبان باستانی بااهمیت همچون مصری (که خود یک شاخه مجزا از این زبان را می‌سازد)، اکدی، عبری توراتی و آرامی باستان است که همه از شاخه سامی هستند. هنوز توسط زبان‌شناسان تاریخی در مورد وطن زبانی آفروآسیایی و زمان پدیداری نیازبان نیاآفروآسیایی به توافق نرسیده‌اند. مکان‌های پیشنهادی شامل شاخ آفریقا، شمال آفریقا، شرق صحرای بزرگ و شام هستند.
شاخه زبان‌های اوموتی بحث‌برانگیزترین عضو خانواده آفروآسیایی است، زیرا شکل‌های دستوری که زبان‌شناسان بیشترین وزن را در دسته‌بندی زبان‌ها در خانواده به آن‌ها اختصاص می‌دهند در این شاخه یا وجود نداند یا به‌طور واضح ناپایدار هستند. گروهی از زبان‌شناسان آن‌ها را شاخه‌ای مستقل از آفروآسیایی، گروهی به عنوان زیرگروه کوشی و گروه دیگری به عنوان خانواده‌ای مستقل از آفروآسیایی در نظر می‌گیرند.
زبان‌های آفروآسیایی زبان مادری بیش از ۵۰۰ میلیون نفر است که بعد از خانواده‌های هندواروپایی، چینی-تبتی و نیجر-کنگو چهارمین خانوادهٔ بزرگ زبانی دنیا است. این خانواده دارای شش شاخه زبان‌های بربری، چادی، کوشی، مصری، اوموتی و سامی است. در حال حاضر گسترده‌ترین زبان آفروآسیایی و در عین حال گسترده‌ترین زبان شاخهٔ سامی این خانوادهٔ زبانی، زبان عربی است که شامل زبان عربی معیار و سایر گویش‌های آن می‌شود. زبان عربی در حال حاضر حدود ۳۱۳ میلیون گویشور دارد که منطقهٔ جغرافیایی پراکنش آن‌ها غرب آسیا، شمال آفریقا، شاخ آفریقا و مالت می‌باشد.
جدول زیر نمونه‌ای از اشتراکات زبان‌های آفروآسیایی است.
حدود ۹۵ درصد از جمعیت بربرزبان به یکی از هفت زبان اصلی بربری سخن می‌گویند که هر کدام حداقل ۲ میلیون گویشور دارند. آن‌ها به ترتیب پرگویشورترین زبان عبارتند از: تشلحیت، قبایلی، اطلسی، تریفیت، شاوی و طوارقی. گمان می‌رود که زبان گوانچه‌ای که اکنون در جزایر قناری توسط گوانچه‌ها صحبت می‌شود و همچنین احتمالاً زبان‌های فرهنگ باستانی گروه سی در جنوب مصر امروزی و شمال سودان، متعلق به شاخه بربر از خانواده آفروآسیایی باشد.
آمازیغ اطلس میانی در کنار تشلحیت، قبایلی، تریفیت، شاوی و طوارقی یکی از پرگویشورترین زبان‌های بربری است. این زبان در مراکش، پس از تشلحیت دومین زبان بربری رایج است. هر پنج زبان بربری ممکن است به عنوان «آمازیغ» شناخته شوند، اما سخنرانان اطلس میانی تنها کسانی هستند که به‌طور انحصاری از این اصطلاح استفاده می‌کنند. همان‌طور که در زبان‌های آفروآسیایی رایج است، آمازیغ دارای همخوان‌های تأکیدی (که به صورت حلقومی تلفظ می‌شوند) ملازی، حلقی و بدون واج / پ / است. آمازیغ دارای سامانه سه واجی است اما دارای واژگان بی‌واج بی‌شماری است.