آتش نفس

جسم آتش نفسان خرج زبان می گردد صرفه شمع در این است که خاموش شود

از ره آتش نفسی می آید شعله آتش و آهش نگرید

آتش نفس لجوج ار هیچ‌گون تیزی کند ما به آب قوت علوی برو برنم زنیم

ز کثرت گر سرائی ظل آتش نفس اوست مر آتش ز وحدت گر ستائی نور ذات اوست عنوانش

چرا آتش اندر نیفتد به کس گل آتش رخ و بلبل آتش نفس

منِ آتش نفس اندر طلبش آه زنان هر کجا گام نهادم در و دیوار بسوخت

در معرکه این تفنگ فریادرس است خصم افکن و گرم خوی و آتش نفس است

نمی ‎دانم که تعلیم ازکدام آتش نفس دارد به هر فنیکه خواهی عشق استاد است می دانم

ای شده سوختهٔ آتش نفسانی سال‌ها کرده تباهی و هوس‌رانی

بیان روشنی چون شمع دارم خصم جان خود من آتش نفس در زیر تیغم از زبان خود