اگزیستانسیالیست

ژانر پوچ‌گرایی از ادبیات نوگرای اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ و در تقابل با ادبیات ویکتوریایی که درست قبل از این دوره سرآمد بود، رشد کرد، و تحت‌تأثیر جنبش‌های اگزیستانسیالیستی و نیهیلیستی در فلسفه، و جنبش‌های دادائیستی و سوررئالیستی در هنر بود. تأثیرات فلسفی اگزیستانسیالیسم و نیهیلیسم بر داستان‌های پوچ‌گرا نتیجه سرخوردگی پس از جنگ بود. رمان‌نویسان و آهنگ‌سازان داستانی پوچ‌گرا خواستار آزادی از قراردادهای رایج در جنبش فلسفی ۱۹۴۰ در فرانسه شدند. وقایع تاریخی دیگری که بر سبک و فلسفه این نهضت ادبی تأثیر گذاشت عبارتند از ظهور بمب اتمی و جنگ سرد.

مکتب فکری اگزیستانسیالیست تنهایی را ذات انسان بودن می‌داند، هر انسانی به تنهایی وارد جهانی می‌شود، زندگی را به عنوان یک فرد جداگانه سر می‌کند و در نهایت تنها می‌میرد.

با وجود برچسب‌هایی که اغلب فلاسفه هم عصر وی به او زده‌اند، کامو اگزیستانسیالیست نیست. در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۴۵ کامو هرگونه همراهی با مکاتب ایدئولوژیک را تکذیب می‌کند و می‌گوید: «نه، من اگزیستانسیالیست نیستم. هم سارتر و هم من همیشه متعجب بوده‌ایم که چرا نام ما را پهلوی هم می‌گذارند.»

برخی از فیلسوفان، مانند ساتر، به یک تنهایی معرفتی اعتقاد دارند که در آن تنهایی بخشی اساسی از شرط انسانی است؛ زیرا پارادوکسی بین آگاهی مردم که آرزوی معنا در زندگی دارند و انزوا و هیچ چیز جهان نیست. در مقابل، دیگر متفکران اگزیستانسیالیست استدلال می‌کنند که ممکن است گفته شود که انسان به هنگام برقراری ارتباط و ایجاد، به‌طور فعال یکدیگر و جهان را درگیر می‌کند و تنهایی صرفاً احساس قطع شدن از این روند است.

پوچ‌گرایی یک جنبش فلسفی است که گسترش‌یافته یا تغییر مسیری از اگزیستانسیالیسم است، و بر بیهودگی نوع بشر و انگست و اضطراب عاطفی در هنگام به چالش کشیدن وجود تمرکز می‌کند. دیدگاه‌های اگزیستانسیالیستی و آگنوستیک در رمان‌های پوچ‌گرا و تئاتر ابزورد، در بیان طرح و شخصیت‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرند. از نویسندگان اصلی پوچ‌گرا می‌توان به فرانتس کافکا، آلبر کامو، ساموئل بکت و اوژن یونسکو اشاره کرد.

ژان پل سارتر، فیلسوف و نویسنده اگزیستانسیالیست مارکسیست برنده جایزه نوبل ادبیات، محاکمه را لینچ‌کردن٬ ساحره‌گیری و اوتو دافه خواند.