شباک

و آنگه از آفت دد و دام خالی‌الاطراف و از فساد و زحمت سباع و سوامّ فارغ‌الاکناف. اگر رای کنی، آنجا رویم و ما هر دو بمصاحبت و مصادقت یکدیگر بر غادتِ عیش و لذاذتِ عمر زندگانی بسر بریم. خر را این سخن بر مذاق وفاق افتاد و با شگال راهِ مشایعت و متابعت برگرفت. شگال گفت: من از راه دور آمده‌ام، اگر مرا ساعتی بر پشت گیری تا آسایشی یابم، همانا زودتر بمقصد رسیم. خر منقاد شد. شگال بر پشتِ او جست و میرفت تا بنزدیکی آن بیشه رسید. خر از دور نگاه کرد، گرگی را دید، با خود گفت: ع، تأتِی الخُطُوبَ وَ أَنتَ عَنهَا نَائِمٌ ؛ ای نفسِ حریص، بپایِ خود استقبالِ مرگ میکنی و بدستِ خویش در شباک هلاک می‌آویزی؟

مرغهای جان آید در شباک تن افتد در بلا شود پخته زانکه بی بلا خام است

بسا شباکه نشستم ز شام تا گه بام به نوک خامه نمودم ز خواجه دفع خطر

رمح او کز انامل عدل است هفت اندام ظلم را شباک

درما فکنده دانهٔ از مهر خویشتن تا کاینات جمع شود در شباک ما

بجان پاک تو ای خواجه احمد شباک که همچو جان توام بانو پاک از دل پاک

نور روی یوسفی وقت عبور می‌فتادی در شباک هر قصور

از خلیل آن بحر نور تابناک می دمیدندی چو عنبر از شباک

در خطهٔ ری بس شباکه بود در باغ صبا خورد و خواب من

تابی ز آفتاب بخاک آمد از شباک خود بودی آفتاب چو شد پرده منکشف