شاه پر

بیداد اکنون‌نه‌درخور است که گشتست گیتی از عدل شاه پر دهش و داد

چو مادرش با خواهران روی شاه پر از مشک دیدند ریش سیاه

سفینه ی دلم از مدح شاه پر گهرست گواه حال بدین علم عالم علام

سراپردهٔ شاه پر خاک بود همه جامهٔ مهتران چاک بود

ز بیم شاه پر از نقش شاه بود جهان به چشم خصم ولی بود در جهان یکتاه

عرض حاجت کردم اکنون می‌روم کز بهر شاه پر کنم هفت آسمان را از دعای مستجاب

سفینه ی دلم از مدح شاه پر در باد بحق چار کتاب مهیمن قیوم

به نامست آن شاه پر طور طوش جهان سوز دختر به فر و به هوش

خنک آن دمی که مالد کف شاه پر و بالش که سپیدباز مایی به چنین گزیده دامی

گفت با سرهنگ شاه پر جفا کز سیاست کن سرش از تن جدا