معنی کلمه سیچوآن در دانشنامه عمومی
استان سیچوآن و مناطق پیرامونی آن گهواره تمدنی بومی و منحصربه فرد بودند، که می توان تاریخ آن را به حداقل قرن پانزدهم پیش از میلاد ( مصادف با سال های واپسین دودمان شانگ ) رساند.
از آغاز قرن نهم پیش از میلاد، «شو» ( چنگدو امروز ) و «با» ( شهر چونگکینگ امروزی ) به صورت مراکز فرهنگی و اداری ظهور کردند که در آن ها دو پادشاهی رقیب مستقر شده بودند.
وجود «شو» تا زمان یک کشف باستانشناسی که در سال ۱۹۸۶ در یک دهکده کوچک به نام سان ژینگ دوئی ( 三星堆 ) در شهرستان گوآنگان انجام شد ناشناخته مانده بود. باستان شناسان بر این باورند که این کاوشگاه، محل یک شهر باستانی پادشاهی شو است که کاوش های باستانشناسی تاکنون اطلاعات ارزشمندی را در مورد آن به دست داده است.
با وجودی که دودمان شین ( Qin ) تمدن های شو و با را نابود کرد ولی فرهنگ های مربوط به این تمدن ها حفظ شد و مردم سیچوآن تا امروز وارث آن فرهنگ ها هستند.
حکومت شین در منطقه، پیشرفت فناوری و کشاورزی در سیچوآن را تسریع بخشید و سطح آن را به سطحی قابل مقایسه با دره رودخانه زرد ( هوآنگ هه ) رساند.
سامانه آبیاری دوجیانگیانگ که در سدهٔ سوم پیش از میلاد و تحت سرپرستی لی بینگ ساخته شد، نماد نوسازی آن دوران بود. این سامانه، متشکل از یک رشته سد بود که جریان آب از رود مین جیانگ که از شاخه های اصلی رودخانه یانگ تسه است را به دشت ها هدایت می کرد و از خسارت سیل های فصلی می کاست.
این ساخت وسازها و پروژه های مختلف دیگر، برداشت محصول از این منطقه را بسیار افزایش داد و منطقه سیچوآن را تبدیل به منبع اصلی آذوقه و نیروی انسانی لازم برای روند یک پارچگی چین تحت حکومت شین نمود.
مرکز این استان شهر چنگدو است.
مساحت این استان ۴۸۵٬۰۰۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۸۷٬۲۵۰٬۰۰۰ نفر است ( آمار سال ۲۰۰۴ ) .
این استان ۲۱ شهرستان، ۱۸۱ بخش و ۵۰۱۱ شهر و مرکز بخش دارد.
استان سیچوآن به ۱۸ شهرستان و ۳ منطقه شهرستانی خودگردان به قرار زیر بخش شده است.
• شهرستان خودگردان چیانگ تبتی آبا ( 阿坝藏族羌族自治州 )
• شهرستان خودگردان تبتی گانزه ( 甘孜藏族自治州 )
• شهرستان خودگردان لیانشانگ یی ( 凉山彝族自治州 )
در ۱۲ مه ۲۰۰۸ و در ساعت ۱۴و۲۸ دقیقه به وقت محلی، در استان سیچوآن زمین لرزه ای با شدت ۷٬۸ ریشتر روی داد. مرکز زمین لرزه در ۹۲ کیلومتری شمال غرب چنگدو مرکز این استان بوده است.
