سینجر

به دستور شاه، چند تن از مقامات بلندپایه از جمله نخست‌وزیر اسبق و رئیس سابق ساواک، بازداشت شدند. اما این تلاش‌ها، بیهوده، تقریباً بی‌فایده و تسکین‌بخش و شاید خیانت‌آمیز بود. در ماه آخر ۱۹۷۸، تقریباً تمامی افراد سرشناس ایران و دلالان بین‌المللی که از قبل، منتفع می‌شدند، ناپدید شده و به غرب گریختند. هوشنگ انصاری، یکی از وزیران شاه که ثروتی افسانه‌ای اندوخته بود، به بهانه ملاقات فوری با هنری کسینجر، از شاه اجازه گرفت و ایران را ترک کرد. در فرودگاه، به سفیر آمریکا تلفن زد و گفت سه روزه به ایران بازخواهد گشت، اما در حقیقت، هرگز به ایران برنگشت.

هنری کیسینجر در مقاله‌ای در سال ۱۹۹۹ در مجلهٔ تایم خاطرنشان کرد که هر دو طرف در جنگ داخلی نیجریه در سال ۱۹۶۷ به مدت ۴۸ ساعت آتش‌بس اعلام کردند تا پله بتواند در پایتخت لاگوس در مسابقه‌ای نمایشی بازی کند.

بنابراین کلایست-اشمنزین در سال ۱۹۶۳ تصمیم گرفت با برپایی یک نشست مستقل، گروهی از سیاستمداران اثرگذار مانند هنری کیسینجر را دعوت کند که با چهره‌های سیاسی آلمان و نظریه‌پردازان سیاست بین‌الملل با یکدیگر گفتگو کنند و با دیدگاه‌های متفاوت با مفاهیم «امنیت بین‌المللی» و «صلح» آشنا شوند. اما این کنفرانس و تلاش‌های آن اهمیت چندانی پیدا نکرد و پس از جنگ سرد و به‌ویژه در سده ۲۱ میلادی بر اهمیت آن افزوده شد.

در تاریخ ۱۵ ژانویه ۱۹۷۳، رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا ریچارد نیکسون درخواست یک آتش‌بس برای توقف بمباران ویتنام شمالی را داد. این درخواست به دنبال بازگشت هنری کسینجر مشاور امور امنیت ملی رئیس‌جمهور آمریکا، از سفر پاریس به واشینگتن مطرح شد. وی همراه خود متن پیش‌نویس توافق‌نامه صلح با ویتنام جنوبی که به پیمان صلح پاریس ۱۹۹۱ معروف شد را داشت.