سَلم

منزلِ سَلمی که بادَش هر دَم از ما صد سلام پُر صدایِ ساربانان بینی و بانگِ جرس

هر سو گردم اَیا مَنازِل سَلمی گویم و گریم چنان که آرَم و ابِل

بسا که گفته‌ام از شوق با دو دیده خود أیا مَنازِلَ سَلمیٰ فَأینَ سَلماکِ؟

از خیمه تا سُعدا بشد وَز حجره تا ‌سَلما بشد وز حجله تا لیلا بشد گویی بشد جانم ‌ز تن

نیست چون سَلم اگر خائن و دشمن چون تور ایرجِ ایران، زیشان ز چه آمد مقهور

از برای سؤال خاصه و عام ندهد بی‌سَلم جواب سلام

گرش ابن یمین گوید کز آن مایی ای مهوش چرا رنجد چو پیش از ما نبی سَلمانُ مِنّا گفت

ما لِسَلمی و من بِذی سَلَمٍ أینَ جِیرانُنا و کَیفَ الْحال