سَش

سر به پای فَرَسَش درفکنم همچون گوی چون برین درکشد آن ابلق چوگانی را

گر بِلیسَش ز نقص بیند گِل زان بود کاو ز حق ندارد دِل

به یکی جرعه که آزارِ کَسَش در پِی نیست زحمتی می‌کشم از مردمِ نادان که مپرس

با این همه هر آن که نه خواری کشید از او هر جا که رفت، هیچ کَسَش محترم نداشت

آیتی بود عذابْ اَنْدُهِ حافظ بی تو که بَرِ هیچ کَسَش حاجتِ تفسیر نبود

می‌دهد هر کَسَش افسونی و معلوم نشد که دلِ نازکِ او مایلِ افسانهٔ کیست

می‌خواسْت گُل که دَم زَنَدَ ازْ رَنگ و بویِ دوست، از غیرتِ صَّبا نَفَسَش در دهان گرفت

نه عجب گر فرو رود نَفَسَش عندلیبی غُراب هم‌ قفسش