سلسلش

ز‌لف مسلسلش زده بر مشک و ساج طعن ساق مخلخلش زده بر سیم و عاج بر

آنکو بشکر خنده ی شیرین قندست در زلف مسلسلش دلم پیوندست

پایان زلف جعد پریشان سرش ندید چندانک دور کرد دل اندر تسلسلش

عاطر به عنبرینه زلف مسلسلش مشک ختا که نافه ی آهوش مسکن است

گر ز اوصاف مرگ میرد کس شود از غل و سلسلش آزاد

زلفین مسلسلش گره‌گیر پیچیده چو حلقه‌های زنجیر

دورش مدام باد به بزم طرب چنان کافتد ازان گمان جواز تسلسلش

آن دلبری که عارض و زلف مسلسلش بشکست نرخ سنبل و بازار یاسمن

می رفت، ولی از آب چشمم زنجیر مسلسلش به پا بود

پایان زلف جعد پریشان سرش ندید چندانکه دور کرد دل اندر تسلسلش