سرگل

بلبل باغ را ز رخ از سرگل ز مائده مهر خموشی از دهان بر لب غنچه هشته‌ای

سبزه برزد از زمین سرگل نمود از شاخ روی بس که بلبل رفتگان باغ را آواز کرد

تو را که بر سرگل زلف عنبرافشان است چه احتیاج به مشک و عبیر خواهد بود

عاقلی کی به عاشقان ماند آن سرگل کجا نهان ماند

سرگلزار ندارم نکنم میل بگل تا مرا پای دل آزرده خارش باشد

اعضای مرا بس که به هم بی تو نفاق است پایم گله از سر کند و سرگله از پا