سر کردن

ز آهن زیر سر کردن ستونم به از زرین کمر بستن به خونم

عاشقم بر ماهِ روی و سروِ بالایت اگر چه حیف باشد حیف در پیرانه سر کردن جوانی

ز درد مطلب نایاب تا کی گریه سر کردن تمنا آخر از خجلت عرق کرد اشک رسوا را

در میان خلق از اسباب تعلق چاره نیست ترک سر کردن بود آسانتر از ترک کلاه

خرد مشمر جرم را کز زخم نیش پشگان کار فیل کوه پیکر خاک بر سر کردن است

جایی که بود مدح سرای تو خداوند سر کردن اوصاف تو حد بشری نیست

منزل آسایش من خاک بر سر کردن است سیل بی زورم جدا از بحر عمان مانده ام

در جهاد نفس من کردستم این کارای پسر ترک سر کردن سبق گیرد ز مغفر داشتن

جوید از تو طاعت احرار را نی ز سر کردن برون افسار را

ما را چو سیل خاک به سر کردن است و بس تا آن زمان که دست به دریا نمی‌رسد