سخت پیشانی

این چه ابروی سخت پیشانی این چه لبهای نرم گفتارست

بردم از کوی تو از سنگ ملامت رخت لیک باز میگویم که عاشق سخت پیشانی بود

ز یاد مرگ نشد آب و، چین به جبهه نزد دل چو سنگ سیاهت چه سخت پیشانی است

نرم گوییّ و سخت پیشانی ندهی تا نخست نستانی

ببرد شیخ را به مهمانی با مریدان سخت پیشانی

جگرم خون شد از پریشانی آه! ازین جان سخت پیشانی!