سایه چشم

پرتو خورشید بر دوشم گرانی می کند بس که همچون سایه چشم ناتوان باشد مرا

تپه «تبت» تاکنون فرخنده کشتی بود و تل «توحید» فرخ بهشتی، ندانستن و نپرسیدن نه چندان نکوهش و ننگ است. و دارای ان دو نستوده خو سزاوار چوب و سنگ، پس از سرودن‌ها و راه نمودن‌ها که گاو فریدون کند و خر فلاطون، گوش بستن و به شوخ‌چشمی نشستن چرا؟ بیش از اینهم پروای گفت و شنید و در کار آنجا با چون تو گولی تنگ‌مایه و گیجی سبک سایه چشم به افتاد و امید نماند.

باز نشناسد مرا از سایه چشم رهگذار تکیه چون از ناتوانی‌ها به دیواری کنم

ماند برعارض توسایه خط پنداری سایه چشمه خورشید ز چاه آوردی