سالخوردگی

چون خردسالگان به‌خروشم زبن سالخوردگی و شمانی

هکشایلد نظریه جداسازی سالخوردگی را نقد کرد. بر اساس آن نظریه، به‌طور اجتناب ناپذیر و جهانی، از طریق جداسازی، فرد پیش از اینکه مرگ فیزیکی را تجربه کند، یک مرگ اجتماعی را تجربه می‌کند. این را می‌توان از طریق فردی مشاهده کرد که شروع به کاهش میزان «نقش» های خود در زندگی و جامعه می‌کند، و آنها را با تعهدات کمتری در زندگی خود رها می‌کند و پذیرش مرگ نزدیکتر را برای آنها آسان‌تر می‌کند.

جواب معمای اول انسان است؛ اوست که در دوران کودکی که صبحِ زندگانیِ اوست، بر چهار پا (دو دست و دو پا)، در میانهٔ زندگی با دو پا، و در نهایت با سه پا (منظور از پای سوم عصای دوران سالخوردگی است) راه می‌رود. پاسخ معمای دوم، شب و روز است. آن دو خواهر هستند، زیرا هر دو کلمه در زبان یونانی مؤنث‌اند.

سندر هیچگاه نتوانست مجموعهٔ انسان‌های قرن بیستم را به پایان رساند. در پایان جنگ، به‌دلیل سالخوردگی نمی‌توانست تک‌چهره‌های تازه‌ای بگیرد. به جای اینکار، به چاپ کردن تصاویر نگاتیو قدیمی خود و رده‌بندی آن‌ها پرداخت و نمایشگاه‌هائی ترتیب داد و اوقات خود را صرف آموزش عکاسی نمود. وی در سال ۱۹۶۴ درگذشت.

ایرا گفت که مرغکی بود از مرغانِ ماهی‌خوار؛ سال‌خورده و علوّ سنّ یافته؛ قوّتِ حرکت و نشاطش در انحطاط آمده و دواعیِ شکار کردن فتور پذیرفته. یک روز مگر غذا نیافته بود از گرسنگی بی‌طاقت شد، هیچ چاره‌ای ندانست، جز آنک به کنارهٔ جویبار رفت و آنجا مترصّد وارداتِ رزق بنشست تا خود از کدام جهت، صیدی از سوانحِ غیب در دامِ مرادِ خود اندازد. ناگاه ماهی‌یی بر او بگذشت ، او را نژند و دردمند یافت، توقّفی نمود و تلطّفی در پرسش و استخبار از صورتِ حالِ او بکار آورد. ماهی‌خوار گفت: وَ مَن نَعَمِّرهُ نُنَکِّسهُ فِی الخَلقِ ، هر که را روزگار زیر پایِ حوادث بمالد و شکوفهٔ شاخِ شرخِ شباب او را از انقلابِ خریفِ عمر بپژمراند ، پیری و سالخوردگی و وهن اعضاء و ضعفِ قوای بشری بر بشرهٔ او این آثار نماید و ناچار ارکانِ بنیت تزلزل گیرد و اخلاط طبیعی تغیّر پذیرد و زخمِ منجیقِ حوادث که ازین حصارِ بلند متعاقب می‌آید ، اساسِ حواسّ را پست گرداند ، چنانک آن زنده‌دل گفت:

او استدلال می‌کند «هنجارهای» سالخوردگی و راه‌هایی برای تجربه واقعی نزدیک به مرگ و مرگ وجود دارد. به‌طور مشخص، هکشایلد استدلال می‌کند نظریه جداسازی خود «غیرقابل ابطال» است، تا حدی به این دلیل که تصور یا ارزیابی سالخوردگی می‌تواند بر اساس پژوهشگر و ساختار سالخوردگی آنها متفاوت باشد. او همچنین خاطرنشان می‌کند سن فرد با رابطه ضمنی با مرگ و موضع جامعه نسبت به جدایی یک متغیر مستقل است، در حالی که متغیر وابسته، خود عدم مشارکت است. به این ترتیب می‌توان رابطه بین سن و عدم درگیری را اصلاح کرد.

بر طبق یک سند دیگر، اولجایتو، خان مغول که فرمانروای ایران بود، پس از پایان تعمیر پایتختش سلطانیه، در حدود سال ۷۲۰ هجری قمری، مجلس جشنی برپای داشت و اعاظم علما و مردان راه حقّ را دعوت کرد. هنگامی که خان متوجّه عدم حضور شیخ صفی‌الدین شد، پیک مخصوص نزد او فرستاد. اما شیخ صفی‌الدین سالخوردگی خود را بهانه آورد و از حضور در جشن عذر خواست.