زانو زدن

نزد پیغامبر به لابه آمدند همچو اشتر پیش او زانو زدند

جمله دیوان در برش زانو زدند هدیه‌ها برداشته بیرون شدند

وز آن پس به زانو زدن کرد رای که این بود آئین توران خدای

زانو زدن ز خصم مپندار عاجزیست پیداست این ادا دم‌ کین از تفنگ هم

آریا استارک در مورد نامه ای که سانسا استارک برای متقاعد کردن راب برای زانو زدن به جافری نوشت با سانسا صحبت می کند. آریا سانسا را متهم می کند که عمدتاً نگران است در صورت علنی شدن نامه، اعتماد خود را به عنوان بانوی وینترفل در برابر اربابان شمالی از دست بدهد. سانسا با لیتل فینگر صحبت می‌کند، او پیشنهاد می‌کند که برین، که سوگند خورده به هر دو خواهر خدمت کند، اگر آریا علیه سانسا عمل کند، برین وساطت خواهد کرد. با این حال، زمانی که سرسی سانسا را برای گفتگو به مقر فرمانروایی دعوت می کند، سانسا برین را به عنوان نماینده خود می فرستد. سانسا برای یافتن نامه اتاق آریا را جستجو می کند و چهره های آریا را پیدا می کند. آریا سانسا را می بیند و اینکه عضوی از مردان بی چهره است را به سانسا توضیح می دهد.

کارگران در بر شاه آمدند صندوق آورده و زانو زدند

زانو آن دم زن که تعلیمت کنند وز چنین زانو زدن بیمت کنند

قوله تعالی: «وَ جاءَتْ سَیَّارَةٌ» هم المسافرون یسیرون من ارض الی ارض اصل این کلمه سائره است. امّا چون فعل بسیار شود فاعل را فعّال گویند بر طریق مبالغه، «فَأَرْسَلُوا وارِدَهُمْ» من یردّ الماء لیستقی منه و الوارد الذی یتقدّم الرّفقة الی الماء فیهیّئ لهم الارشیة و الدّلاء، «فَأَدْلی‌ دَلْوَهُ» یقال ادلیت الدّلو اذا ارسلتها لتملاها و دلوتها اذا اخرجتها، و المعنی ادلی دلوه فی البئر ثمّ دلاها فتشبّث بها یوسف، فلمّا رآه «قال یا بشرای» قرأ اهل الکوفة: یا بُشْری‌ من غیر اضافة و هو فی محلّ الرّفع بالنّداء المفرد و هو اسم صاحب له ناداه یخبره خبر الغلام، و قرأ الباقون: یا بشرای بالف ساکنة بعدها یاء مفتوحة فی معنی النّداء المضاف فکان المدلی بشّر نفسه و قال یا بشارتی تعالی فهذا اوانک و قیل بشّر اصحابه بانّه وجد غلاما مفسّران گفتند این سیّاره کاروانی بود که از مدین می‌آمد بسوی مصر می‌شد و سالاران کاروان مردی بود مسلمان از فرزندان ابراهیم، نام وی مالک بن ذعر بن مدیان بن ابراهیم الخلیل، کاروان راه گم کردند، همی رفتند در آن صحرا و زمین شکسته تا بسر آن چاه رسیدند و چهارپایان همه زانو زدند و هر چند نه جای فرو آمدن کاروان بود که آب آن چاه به تلخی معروف و مشهور بود. امّا بعد از آن که یوسف بوی رسید آب آن خوش گشت، چون چهارپایان آنجا زانو بزمین زدند مالک ذعر مردی زیرک بود، عاقل، مسلمان، بدانست که آنجا سرّی تعبیه است، بفرمود تا کاروانیان بار فرو گذاشتند و آرام گرفتند و در کار آب فرو ماندند.

تفنگ فتیله‌ای اولین بار در سال ۱۴۶۵ در ارتش امپراتوری عثمانی استفاده شد. بعدها و از قرن شانزدهم از فولاد دمشق در تولید سلاح گرم مانند تفنگ فتیله‌ای استفاده شد. در نبرد موهاچ، ینی‌چرب‌ها مجهز به ۲۰۰۰ تفنگ، «۹ ردیف متوالی تشکیل دادند و آنها اسلحه‌های خود را ردیف به ردیف شلیک کردند»، «در حالت زانو زدن یا ایستادن بدون نیاز به حمایت اضافی یا استراحت». بعداً چینی‌ها برای شلیک، از حالت شلیک در حالت زانو زده عثمانی‌ها الگو گرفتند. در سال ۱۵۹۸، ژائو شیژن، نویسنده چینی، تفنگ فتیله‌ای تُرک را برتر از نوع اروپایی آن توصیف کرد.