ریش ریش

برون کن روانم به فرمان خویش که دارم دلی پر ز غم ریش ریش

ای خدا دارم دلی از دست خویش شرحه شرحه پاره پاره ریش ریش

گوش خود بگرفت با دندان خویش کرد آن را پاره پاره ریش ریش

. . . ن من آن ریش ریش کرده زنخدان برمکن ای . . . ر خواره مادر وزن ریش

مانده مسکین واله اندر کار خویش با دلی صد چاک و جانی ریش ریش

از غریبی مانده دور از شهر خویش با دلی از زخم هجران ریش ریش

در ره عشقت مرا نیست غم جان و دل گر شود این ریش ریش ور شود آن ریز ریز

دل های لخت لخت و جگرهای ریش ریش جوشید جای لاله ز بستان کربلا

بدن پاره پاره درون ریش ریش ره آمد خود گرفتند پیش

بهره ور شد دل مجروح ز ریش ریش را یافت بهین مرهم خویش