رعاف

ز سرگین خر عیسی ببندم رعاف جاثلیق ناتوانا

ز تو کار عشاق ناید چنانک ز بینی سرشک وز دیده رعاف

ما را به رنگ شمع درعافیت زدن از چشم خود همین دو سه اشکی چکیدنست

چون درخت ارغوان گردد رعافش منفجر چون زند باد خلافش کوهها را بر مشام

خواستم بگریزم از دام بلا درعافیت عشق او بگرفت سر تا پام بیرون و درون

گرعافیتی هست ازین بحر برون است غواص ندانست ‌که ساحل ‌گهری بود

چمن با آنکه همکار مسیحاست نمی بندد رعاف ارغوان را