ذایب

هم از حسرت چهره اش، گل پریشان هم از غیرت عارضش شمع ذایب

ز گرمای آن دوزخ بی‌گناهان سپند ثوابت شرروار ذایب

عدو گر فی المثل پولاد باشد در صف هیجا چو موم از آتش برق حسام او شود ذایب

هوایش ز فرط حرارت به حدی که چون موم می‌شد دل سنگ ذایب