دوباله

کریگس‌مارینه سال ۱۹۳۳ به دنبال یک هواگرد استاندارد شناسایی ناو پایه بود. در ابتدا وزارت هوانوردی رایش هواگرد دوباله هاینکل هائی ۶۰ را بدین منظور برگزید. سال ۱۹۳۵ پس از به‌کارگیری در میدان‌های نبرد در جنگ داخلی اسپانیا و با عیان شدن ضعف نسبی هائی ۶۰ به خصوص در زمینه سرعت پایین و تسلیحات ناکافی، وزارت هوانوردی سفارش ساخت جانشین این هواگرد را به شرکت هاینکل ارسال کرد. نتیجه این سفارش هواگرد یک‌ونیم‌باله‏ هاینکل هائی ۱۱۴ بود. گذر زمان نشان داد عملکرد این هواگرد تنها اندکی بهتر از نمونه پیشین است. طراحی پیش‌نمونه‌های دیگر برای هائی ۱۱۴ نیز کارگشا واقع نشد. در نتیجه لوفت‌وافه با نشان دادن بی‌علاقگی، هواگردهای تولید شده از این مدل را به کشورهای خارجی صادر کرد.

آویا ب-۵۳۴ جنگنده‌ای دوباله ساخت چکسلواکی بود که در سال ۱۹۳۳ برای نخستین بار به پرواز درآمد.

جنرال الکتریک طیف وسیعی از هواپیماها را از سال 1912 تا 1918 تولید کرد. اولین هواپیما در سال 1912 از اسکلت (بدنه) چوبی ساخته شد و از هواپیمای دوباله برادران رایت الگوبرداری شد. طول بال آن 17.5 متر (57 فوت) و دارای موتور هشت سیلندر با قدرت 75 اسب بخار و وزن بدون بار 850 کیلوگرم بود. می توانست به سرعت 65 کیلومتر در ساعت (40 مایل در ساعت) دست یابد. از سال 1912 ساخت هواپیماها به صورت مخلوط چوب و لوله فولادی با پوشش پارچه ای ادامه یافت.

گالانت سال ۱۹۳۲ وارد دانشکده هوانوردی غیرنظامی شد و دوره‌های آموزشی را در آلمان و ایتالیا گذراند. مدتی برای لوفت‌هانزا کار کرد. ماه دسامبر سال ۱۹۳۳ داوطلب خدمت نظامی شد. دوره آموزشی پایه را در هنگ ۱۰ پیاده‌نظام نیروی زمینی در درسدن گذراند. پس از این دوره در ماه اکتبر سال ۱۹۳۴، مجدداً آموزش پرواز دید. ماه مارس سال ۱۹۳۵ با درجه ستوان دومی به جناح ۲ جنگنده لوفت‌وافه پیوست. با هواگردهای دوباله هاینکل هائی ۵۱ و آرادو آر ۶۸ پرواز می‌کرد. ماه اکتبر سال ۱۹۳۵ در خلال یک پرواز نمایشی با هواگرد فوکه-وولف اف‌وه ۴۴ دچار سانحه و جراحت صورت و جمجمه شد.

یکان هوانوردی اولیهٔ اتحاد شوروی که پس از جنگ جهانی اول تشکیل شده بود در اوائل دههٔ ۱۹۲۰ هم آورو ۵۰۴های اصل و هم آوروشکا (آوروی کوچک) که کپی آن برای آموزش اولیه بود را با نام او-۱ به کار برد. آوروشکاها دارای موتور چرخشی کپی روسی گنوم تک سوپاپه بودند. این ورژن روسی ۵۰۴ جای خود را به پلیکارف ۲ داد که در اوائل دههٔ ۱۹۲۰ به او-۲ در اتحاد شوروی معروف بود و دارای رکورد بیشترین تعداد تولید هواپیماهای دوباله در تاریخ هوانوردی شد.

آورو برای حفظ مهارت‌های خود در طراحی هواپیمای آموزشی در دههٔ ۱۹۳۰ آغاز به ساخت هواپیماهای دوبالهٔ سنگین تری به نام آورو تیوتر کرد که نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا تعداد بسیاری از این هواپیما را خریداری کرد. پس از آن آورو یک هواپیمای مسافربری با دو موتور پیستونی را ساخت که آورو انسون نام داشت، ولی پس از افزایش تنش در اروپا تکیهٔ شرکت دوباره بر روی هواپیماهای جنگی قرار گرفت. هواپیماهای منچستر، لانکاستر و لینکلن از طراحی‌های مشهور آورو هستند. بیش از ۷۰۰۰ فروند لانکاستر ساخته شد. توانایی بالای بمباران این هواپیما موجبات مشهور شدن بمباران سدها را در جنگ پدید آورد. آورو لانکاستر در جنگ جهانی جهانی دوم دارای بیشترین توانایی حمل بمب بود که شامل بمب گرند اسلم نیز می‌شد.

به جز هواگرد تک‌باله آرادو، تمامی شرکت‌های دیگر از پیکربندی سنتی دوباله در هواگردهای مورد ارائه خود استفاده کردند. این مسئله به هواگرد آرادو مزیت قابل ملاحظه‌ای می‌بخشید. وزارت هوانوردی با علاقه‌مندی به طرح آرادو سفارش چهار پیش‌نمونه از آن را داد. این وزارت‌خانه با توجه به حضور عناصر محافظه‌کار که همچنان هواگردهای دوباله را به نمونه‌های تک‌باله ترجیح می‌دادند، جهت حفظ جانب احتیاط سفارش دو پیش‌نمونه فوکه-وولف اف‌و ۶۲ را به عنوان مدل ذخیره نیز داد.

آویا ب-۵۳۴ هواگرد تک‌موتوره و یکی از آخرین جنگده‌های دوباله محسوب بود. در مجموع ۴۴۵ فروند از این هواگرد تولید شد. پس از ضمیمه شدن چکسلواکی به رایش سوم این جنگنده‌ها در اختیار لوفت‌وافه قرار گرفت.

این هواگرد که می‌توانست در نقش بمب‌افکن سبک و هواگرد شناسایی نیز مورد استفاده قرار گیرد، اواخر تابستان سال ۱۹۳۶ به عنوان آخرین جنگنده دوباله وارد خدمت در لوفت‌وافه شد و در نخستین یگان‌های آن در پروس شرقی مستقر گشت. آر ۶۸ به زودی برای حضور در نبردگاه جنگ داخلی اسپانیا راهی این کشور شد که با وجود عملکرد نسبتاً قابل قبول، در مقابل جنگنده‌های به مراتب برتر همچون جنگنده تک‌باله پر سرعت‌تر پولیکارپوف آی-۱۶ شوروی با ضعف مواجه شد. این هواگرد پیش از جایگزینی با مسرشمیت ب‌اف ۱۰۹، بین سال‌های ۱۹۳۷ و ۱۹۳۸ جنگنده اصلی آلمانی‌ها بود و پس از آن نیز آخرین نمونه‌های آن تا اوایل سال ۱۹۴۰ به عنوان جنگنده شبانه و تا سال ۱۹۴۴ در نقش جنگنده آموزشی به کار برده شد.

هواپیمای دوباله تایپ ئی تقریباً به موازات هواپیمای آورو دویگان ساخته شد. تایپ ئی کمی از دویگان بزرگتر بود و دارای موتور نیرومندتر (۶۰ اسب بخار) ئی.ان.وی بود که با آب خنک می‌شد.