دندان گرد

هرزمان ازپی خاییدن عرض دگری راست چون اره زبانت همه دندان گردد

حرص نان بیشتر از ریزش دندان گردد که صدف کاسه دریوزه ز بی دندانی است

باز آنجا مرض پنجه و ناخن جوید شیر آنجا ز پی داروی دندان گردد

گر زنگی شب، چو صبح، خندان گردد من چون زنگی سپید دندان گردم

بی ضرورت به سخن لب مگشا در پیری که سخن پوچ ز افتادن دندان گردد

کاخ اطعام ترا از بن دندان گردید قرص خور نان و فلک خوان و سحرگه خباز