دزدک

از سادگی خویشتن ایساده نگار گنجی بکف دزدک هندو دادی

سرو را جامه ‌کنی در بر کاینست قدم بمی ای‌دزدک عیار از ان‌ا حیت و رنگ

گنج سیمست آن سرین دزددل و دل دزد او گنج چون خود دزد باشد دزدکی گردد امین

چو مست روی تو من، روی مهوشان چه کنم به دزدکی نگرم کافتاب در نظر است

از روی تو تا مشعله ای دزدکی افروخت شد گرم به خورشید، نظربازی حربا

دزدکی از مارگیری مار برد ز ابلهی آن را غنیمت می‌شمرد

در دوران «شووا» و «هیسه ای» و پس از آن, «آکانامه» و «آکانبوری» همچون روایت‌های بالا بیان شده‌اند. روایت‌ها می‌گویند که «آکانامه» یک «یوکای» است که در حمام‌های قدیمی و سازه‌های فرسوده زندگی می‌کند. که در هنگام شب، زمانی که مردم می‌خوابند، دزدکی به خانه‌هایشان سرک می‌کشد. و با زبان دراز خود به لیسیدن چرک‌ها و آلودگی‌های چسبیده به حمام و وان‌ها مشغول می‌شوند.