دروایی

آمدم باز دلی مضطرب از دروایی تا تو تسکینِ دل مضطربم فرمایی

من نظر کردم دمی در جان سودارنگ خویش دیدم او را پیچ پیچ و شورش و درواییی

ز بهر نان شده ای همچو سفره حلقه بگوش ز بهر گوشت چو معلاق تیز و دروایی

دروایی که هر چه بود سنگ فتنه است اهلی سگ توام که عجب مست و بیغمی