دردرون

صدف بگرفت ناگه دردرونم فرو بُرد او بگردابی درونم

هر سحر پیک خیال ما رسد تا سوی عرش دردرون پرده با نور علی پیغام ماست

هر که دنیا دار شد در راه ماند پای بسته دردرون چاه ماند

هوا در گرد کویش ره نبرده ز عزّت دردرون هفت پرده

نه خوئی تو بدیشان کردهٔ باز چو ایشان دردرون پردهٔ راز

چند آواز تو از بیرون رباید هوش من؟ ره نیابد دردرون چون حلقه در گوش من

حاجیان خلوت دل با خیال او مرا دردرون جا داده‌اند و در ز بیرون بسته‌اند

بجز درد جگر اینجا ندارم بمانده دردرون چاه خوارم

در اینجا در برون و دردرون راز که اینجا آمده در عشق شهباز

دل نه خرم، سبزه و گل در نظر خرم چه سود دردرون جان جراحت بر برون مرهم چه سود