دبیقی

کنون تخت آن بارگه گشت خرد دبیقی و دیباش را باد برد

مایه ما خولیاست علت سودای ما صفح دبیقی و بس بود که درمان برد

دبیقی دق مصری و بندقی علمهاش هررنک تا فستقی

یک جامه دبیقی به من فرست که عقل زبونست و آز چیر

گر باغ نه روم است و نه بغداد چرا شد پر اطلس واکسون ز دبیقی و ملمع

اوّل بازرگانی گفت من ده هزار دینار بدهم، دیگری گفت من بیست هزار بدهم، هم چنین مضاعف همی کردند و زلیخا بحکم ادب هیچیز نمی‌گفت که شوهرش اظفیر حاضر بود می‌خواست که شوی وی مبدء کند، اظفیر گفت: ای زلیخا من این غلام را بخرم تا ما را فرزند بود که ما را فرزند نیست، زلیخا گفت صواب است خریدن و از خزینه من بهاء وی بدادن، ایشان درین مشاورت بودند که آن زن که نامش فارعه بود دختر طالون آن مال آورد و عرض کرد، مالک خواست که بوی فروشد، زلیخا دلال را بخواند و گفت: جوهر که وی میدهد من بدهم و عقدی زیادتی عدد آن سی دانه هر دانه‌ای شش مثقال و هم سنگ یوسف مشک و هم سنگ وی عنبر و کافور و صد تا جامه ملکی و دویست تا قصب و هزار تا دبیقی، مالک ذعر گفت دادم. آن زن بانگ کرد گفت ای مالک اجابت مکن تا آنچه وی می‌دهد من بدهم و صد رطل زر بر سر نهم. غلامان زلیخا غلبه کردند و یوسف را در سرای زلیخا بردند و آن کنیزکان که طاسهای گلاب و مشک سوده داشتند بر سر مردمان می‌فشاندند، و مالک ذعر را در سرای بردند و آنچه گفتند جمله وفا کردند. و آن زن که نام وی فارعه بود سودایی گشت و جان در سر آن حسرت کرد.

ببردند پس نامداران شاه دبیقی و دیبای رومی سیاه

زشت باشد دبیقی و دیبا که بود بر عروس نازیبا

پسران را ز غمز او پوشید صاحبی و دبیقی و ملحم