خوش دامن

وسعت آباد دل، افتاده حزین در پیشت برو از خویش که خوش دامن صحرایی هست

ابر خوش دامنی به ما افشاند بر سر کوه برف را بنشاند

ای خواجه خوش دامن دیوانه توی یا من درکش قدحی با من بگذار ملامت را

آمد بهار مهربان سرسبز و خوش دامن کشان تا باغ یابد زینتی تا مرغ یابد شهپری

من از عشقت گریبان چاک کردم تو خوش خوش دامن از من در کشیدی

چون عصا و خرقهٔ او خرقه‌شان جمله سوی طور خوش دامن کشان