خوش ترش

خوش ترش زرد چهره آبی را طبع مرطوب و رنگ محرور است

خوش ترش از درون او کینه شد گل از عکس رویش آیینه

روزگارم را که همچون ارده شیرین بود و خوش ترش و تاری کرد چون آش سماق ای آفتاب

به عیش خوش ترش خوشنودم از تو که گاهی سرکه گاهی انگبینی

برگ می صبوح کن، سرکه فروختن که چه گرچه ز خواب جسته‌ای خوش ترش و گران سری