خشک آخر

دل نمی‌داشت برگ خشک آخر وز جهان بوی تر نمی‌آمد

چشمم در این نشیمن احزان سفید گشت یک چند باز بست به خشک آخر دُواب

ز نخل خشک آخر بهره می گیرند حق گویان به مقصد می رساند واعظان را چوب منبرها

(صامتا) این زهد خشک آخر مرا رسوا نمود کاش بودی در میان خیل رندان جای من