خردمندانه

عاقلی چون در محیط ما بود دیوانگی زین سبب چندی خردمندانه مجنون می‌شویم

یکی از اَشکال تعالیم در تاریخ روایی ایران، بیان آشکارای پند و اندرز است؛ این پندها متضمن اصول اخلاقی در نظر گرفته می‌شدند. متون تاریخ روایی ایران حاوی دستورهای گونگونی می‌بودند که متضمن رسیدن به زندگانی‌ای خردمندانه و پرثمر تلقی می‌شد. در این ادبیات، پادشاه در مقام پیشوای اخلاقی و روحانی مردم —و نه صرفاً مسئول ادارهٔ کشور— است؛ پیرو این نوع ادبیات در تاریخ روایی ایران، به همهٔ پادشاهان بزرگ ایران سخنانی دربارهٔ وظایف آنان و رعایایشان، و روش درست حکومت بر مردم و رفتار با آن‌ها نسبت می‌داده‌اند. در این میان اردشیر نیز از این قاعده مستثنی نبوده‌است.

ز کوی آن پری دیوانه رفتم نکو کردم خردمندانه رفتم

پس از خل ع بدن ک ردم به سر باز خردمندانه گویم با تو این راز