خاک برداری

من چو خاک راه گشتم در ره عشقت به جان تا مگر از روی لطف از خاک برداری مرا

اگر افتاده ای را همچو مور از خاک برداری به کیش من به است از طاعت روی زمین کردن

اگر از خاک برداری به یک پیمانه صائب را چه کم می گردد از سامان این میخانه ای ساقی؟

بسا افتاده سرمست و بسا افتاده در طاعت تو دانی تا به لطف از خاک برداری گدایان را

فسردن‌گر همه‌گوهر بود بی‌آبرو باشد بکن جهد آن قدرکز خاک برداری توکل را

خوش آن ساعت که، بر بالین خرامی، خاکساری را به باد دامنی، از خاک برداری غباری را