خاک انداز

چو نقش پا به هر گامی سری بر خاک اندازد فسان از سخت رویی باشد آن شمشیر ابرو را

هرکه بردارد مرا از خاک اندازد به خاک میوه خامم به سنگ از شاخسار افتاده‌ام

دانه دهقان چو فشاند به زمین، می گوید هرچه از خاک به دست آمده در خاک انداز

به سرِ سبزِ تو ای سرو که گر خاک شَوَم ناز از سَر بِنِه و سایه بر این خاک انداز

خدنگی ن ه به زه با تیغ بر کش به خاک انداز همچون دیو سرکش

تشنه لب خاک شدم در هوس لعل لبت ساغر می بکش و جرعه بر این خاک انداز

آسمان گفته به صیاد که از بی رحمی ماهی از آب برون آور و بر خاک انداز

خاتم جم به در میکده جوید هر کس همچو خورشید تو هم پنجه درین خاک انداز

جام گیر اختر افتاده بر افلاک انداز روح شو عاریت خاک سوی خاک انداز

من یار عیار خواهم و خاک انداز کورا نشود ز عالمی دیده فراز