جوسق

به چار طبع و سه روح و سه نفس و سه مولد به شش جهان و به هفت اختر به نه جوسق

درو به حکم روان کرده هفت سیاره ز لطف داده وطنشان دوازده جوسق

اگر نه مرکز چرخستی ای بنای مشید چرا به ‌گرد تو می‌‌گردد این دوازده جوسق

آورده‌اند که سیه را در آن مدت، نفس طالب بود و شهوت غالب؛ مِهرش بجنبید و مُهرش برداشت. بامدادان که مَلِک، کنیزک را جُست و نیافت، حکایت بگفتند. خشم گرفت و فرمود تا سیاه را با کنیزک استوار ببندند و از بام جوسق به قعر خندق در اندازند. یکی از وزرای نیک‌محضر روی شفاعت بر زمین نهاد و گفت: سیاه بیچاره را در این خطایی نیست که سایر بندگان و خدمتکاران به نوازش خداوندی مُتَعوِدند. گفت: اگر در مفاوضهٔ او شبی تأخیر کردی، چه شدی؟ که من او را افزون از قیمت کنیزک دلداری کردمی. گفت: ای خداوند روی زمین! نشنیده‌ای؟:

ازیرا که آسمان بتازد ز آفتاب کند چرخ آفتاب در این بام جوسقی

آن ناشکفته غنچهٔ نسرین و شاخ او گویی مگر ز دانهٔ للست جوسقی؟