جاویدن

وَعَدَ اللَّهُ الْمُنافِقِینَ وَ الْمُنافِقاتِ وعده داد اللَّه منافقان را مردان و زنان، وَ الْکُفَّارَ و کافران را، نارَ جَهَنَّمَ آتش دوزخ، خالِدِینَ فِیها جاویدند اندر آن، هِیَ حَسْبُهُمْ آن بسنده است ایشان را، وَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ و لعنت خدای بر ایشان وَ لَهُمْ عَذابٌ مُقِیمٌ. (۶۸) و ایشان را عذابی پاینده.

جاویدنامه

عشاق که ماه عالم جاویدند مانندهٔ من شوند در امیدند

جهان ای پسر ملک جاویدنیست ز دنیا وفاداری امید نیست

حی جاویدند رندانی که بوسی از لبش خورده اند و زندگی از آب حیوان دیده اند

مقیّدان طبیعت اسیر جاویدند خوشا به حالت آزادگان قید شکن

روزی از آن سرور پرسیدند که «بزرگترین و کریمترین مردم کیست؟ فرمود: هر که بیشتر در فکر مردن باشد و زیادتر مستعد و مهیای مرگ شده باشد ایشانند زیرکان که دریافتند شرف و بزرگی دنیا و کرامت و نعمت آخرت را» و از آن جناب مروی است که فرمود: «چاره ای از مردن نیست، مرگ آمد با آنچه در آن هست و آورد روح راحت و رو آوردن مبارک را به بهشت برین برای کسانی که اهل سرای جاویدند که سعیشان از برای آنجا، و شوقشان به سوی آن بود» و فرمود که «مرگ تحفه و هدیه مومن است» بلی:

همه حیران خورشیدند اینجا حقیقت بود جاویدند اینجا

دمت ای پیر مرا زنده جاویدنمود جان فدای تو و انفاس مسیحائی تو