ترقیح

ترجیحِ جانبِ‌دوستان و ترقیحِ احوالِ ایشان بر هرچ مصالح و مناجحِ آمال و‌ امانی این جهانی‌ست، در مذهبِ فتوّت و شریعتِ کرم واجب است و امتناع از تلافیِ خللی که به‌کارِ دوستان متطرّق شود، پیشِ مفتی خرد محظور و چون دوستان و برادر‌خواندگان امروز از یکدیگر منتفع نشوند، آن روز که یَومَ یَفِرُّ المَرءُ مِن اَخِیهِ وَ أُمِّهِ وَ اَبِیهِ نقدِ حال گردد، از یکدیگر چه فایده تصوّر توان کرد؟ هیچ اندیشه و انکسار به‌خاطر راه نباید داد که اگرچه قوّتِ بشریت عَن کِتمانِ مَا یَقتَضِی الکِتمانَ قاصر‌ست،