تبرزد

شکر خوش تبرزد که هزار جان به ارزد حسد ار کنی تو باری پی آن شکر حسد کن

لعل لب تو تبرزدآرا بی‌قدرتر از پیاز کرده!

بخوزستان شکر از خندهٔ او تبرزد در سپاهان بندهٔ او

ز دست ترشروی خوردن تبرزد چنان تلخ باشد که گویی تبر زد

نیش می‌گردد اگر بر نوش می‌بندم امید نی شود گر دست نزدیک تبرزد می‌برم

شهد لبت که باد تبرزد غلام او نرخ نبات مصر به رخ پیاز کرد!

به هند طوطی نطقم تبرزد افشانده به مولتان سخنی همچو شکر آورده

از دست دوست هر چه ستانی شکر بود وز دست غیر دوست تبرزد تبر بود

وان سیب چو مخروط یکی گوی تبرزد در معصفری آب زده باری سیصد

غمت گرچه تلخ است لیکن به کامم شرنگ غمت به ز مغز تبرزد