بوسه‌گاه

بوسه‌گاه همه پاکان جهان باد درت کز همه درگه تو ملجا و ماوی بینند

هوای لعلش‌ کراست بیدل‌ که با چنان قرب و همکناری به بوسه‌گاه بیاض گردن زدور لب می‌گزد گریبان

چشم تو که بوسه‌گاه خلق بود چون شود در خانهٔ کور و کبود

لعل خوبان بوسه‌گاه حسرت پیران مباد می‌کند آب این شکر را ز اختلاط شیر شرم

نشیب حضرت او سجده‌گاه خورشید است فراز رایت او بوسه‌گاه پروین باد

به بوسه‌گاه نبی می‌زند به چوب یزید چرا شکایت او را به دادگر نکنید؟

هوای لعلش کراست بیدل که‌ با چنان قرب همکناری به بوسه‌گاه بیاض گردن ز دور لب می‌گزد گریبان

لب پیمانه اگر بر لب جانانه نبود بوسه‌گاه لب رندان لب پیمانه نبود

صبر‌کن بر تلخکامی‌ها که آخر روزگار چشمه‌سارِ نوش سازد بوسه‌گاهِ نیش را

هم لبش بوسه زدم هم به کنارش خفتم بوسه‌گاه عجبی بود و خمار عجبی