بوروکرات

گریبر دوران معاصر را «عصر دیوان‌سالاری کامل» توصیف می‌کند. عصری که در آن دیوان‌سالاری‌های دولتی و خصوصی آنچنان در هم گره خورده‌اند که از یکدیگر قابل تفکیک نیستند و به مکانیسم‌های اصلی سودآوری وال استریت تبدیل شده‌اند. او توصیف می‌کند که چگونه بوروکراتیک‌سازی تهدید خشونت را تقریباً به همهٔ جنبه‌های زندگی روزمره در کشورهای ثروتمند وارد می‌کند، آن هم از طریق فشار قانون و پلیس. گریبر استدلال می‌کند که دیوان‌سالاری‌ها دیگر مانند تبصره-۲۲ یا قصر تجزیه و تحلیل یا هجو نمی‌شوند. کتاب بر «پیامدهای سیاسی» دیوان‌سالاری‌ها و راه‌حل‌های گریبر متمرکز است.

مطالعه صدها سازمان، نشان می دهد که سیستم مدیریت بوروکراتیک برای کارهای مشخص نسبتا ثابت و جاری مناسب است و سیستم ادهوکراتیک، برای کارهای نامشخص نسبتاً ناپایدار و غیر جاری (غیر تکراری)، با موفقیت همراه است.

در بررسی سیاسی و اقتصادی شوروی، برخی مارکسیست‌ها از جمله لئون تروتسکی، تونی کلیف، الکس کالینیکوس، ارنست مندل، آنتون پانه کوک و دیگران بر این باورند هر چند انقلاب ۱۹۱۷ روسیه توانست حکومت تزاری را سرنگون کرده و انقلاب سوسیالیستی را به پیروزی برساند، اما این انقلاب نتوانست وظیفه‌های سیاسی و اقتصادی سوسیالیسم را پیاده سازد و به یک کشور سوسیالیستی تبدیل شود. در نظر این متفکران چپ، شوروی یک مدل اقتصاد سرمایه‌داری دولتی بود. در مقابل اما برخی دیگر روش‌هایی شامل تروریسم، دیوان‌سالاری (بوروکراتیسم) و پذیرش اجباری احکام مطلق استالین در جنبش کمونیسم، چه در شوروی و چه در میان حزب‌ها و کشورهای کمونیست در سراسر جهان را روش‌های کاربست مارکسیسم-لنینیسم می‌دانند.