بهق

زنده گردم خیزم از جا وکفن درم ز شوق گر کسی نام تو را تلقین من گوید بهقبر

بهقید زلف تو افتاد باز مرغ دلم کجا خلاص توان دادن از چنان بندش

گرنه سگش بود فلک، چون نمط پلنگ و مه پر نقط بهق شود، روی عروس خاوری

سیمرغ وار گم شد ازین غصه خرمی کز قاف تا بهقاف جهان غم گرفته است

اماتری النخل عندا خضرار عودها و انتصاج عنقودها ترغب فیها الطباع و تهتز علیها الاطماع و تلتذ منها الاذواق و تجتمع علیها الاشواق حتی تبید الاثمار و تصفر الاوراق وتنصرف عنها التمار خالیه الاطباق فلا تجزی من ذائقی حلوها و مجتنی قنوها و آکلی بسرها و تمرها و شاربی خلها و خمرها الا الجد فی کسر عودها و النفخ فی نار وقودها کذلک البدر و ان کان فی لیله القدر قما اجلی حالکا و لانجی هالکا و لا اغنی محتاجا عن السراج و لم یهد سبیلا فی غیهب داج الا و الناس یقبلون بوجوههم الیه فیشهدون عکوسهم فیه و یقولون سواد فی وجهه بل ظلام من نفسه و لم یدروانه من صفاء مرآته لامن کدوره ذاته فحینا عابوه و بالکلف و حینا لاموه اذا انخسف و ما زالو یهذرون و یهزون بانه ذو و شوم ابلق اوذو کلوم ابهق فما انفک متقلبا بین متهانف لبعض اطواره و متجانف عن بعض ادواره و اعجبا حتی الکلاب یعدون علیه و یعوون بین یدیه جزاء بما اوصله من فضله العام و نجاهم من حالک الظلام.بیت:

مه را بهیچ وجه نگویم که مثل تست با جبهه ی پر آبله و روی پر بهق

شگفت از حاجب خسرو که بی پیلان و بیگردان سپاهی را بهقر آورد ازین کشور بآن کشور

می گریزم اسیر از آزادی دل بی داغ لکه بهقی است؟