برمچ

چو در دستست چوگان می‌بزن گوی چو نزدیکست صبدت برمچین دام

دمی باقی‌ست دامن برمچین از آب و خاک من هنوز اندک گیاهی زین گل نمناک می‌روید

برمچین زاهد ز ما دامن چوبر ما بگذری ما به دریا خویشتن را شستشوئی داده ایم

آفرینش نثار فرق تو اند برمچین چون خسان ز راه نثار

گر از دامان رحمت سایه ای بر ما نیندازی چنین هم از من بیچاره دامن برمچین باری