برقکاف

تأثیر گذاری این پروسه بدون اثبات و زیر سؤال است، زیرا که برقکافت آب، نیازمند صرف انرژی و زمان زیادی است، در واقع مقدار یون‌های قلیایی‌کننده، در آب جاری از یک شیر، در بهترین شرایط، بسیار کم خواهد بود. و نیز، واکنش برگشتی برای این پروسه، انرژی بسیار کمی را می‌طلبد، و اگر آبهای اسیدی و قلیایی کمترین ارتباطی داشته باشند، به حالت اولیه باز خواهند گشت.

سوانته آرنیوس شیمیدان سوئدی طی پژوهش‌هایی که در دههٔ ۱۸۹۰ روی رسانایی الکتریکی و برقکافت ترکیب‌های محلول در آب انجام می‌داد، به نظریه‌ای برای اسیدها و بازها دست یافت. او اسید را ماده‌ای تعریف کرد که در آب حل می‌شود و یون هیدروژن یا پروتون پدیدمی‌آورد. از نگاه او گاز هیدروژن کلرید چنین ماده‌ای است؛ زیرا به هنگام حل شدن در آب، یون‌های هیدروژن و کلرید دیدمی‌آورد. محلول آبی حاصل که این یون‌ها را دارد، هیدروکلریک اسید نامیده می‌شود. مطابق نظریهٔ آرنیوس، باز، ماده‌ای است که به هنگام حل شدن در آب یون هیدروکسید پدیدمی‌آورد. برای مثال، از دید آرنیوس سدیم هیدروکسید یک باز است؛ زیرا بر اثر حل شدن این ترکیب یونی در آب، یون های سازندهٔ آن از هم جدا می‌شود و یون های هیدروکسید را در آب آزاد می‌کند.

در سال ۱۸۴۷، هرمان کولب شیمیدان آلمانی برای اولین بار از طریق مواد معدنی موفق به ساخت اسید استیک شد. ترتیب این واکنش عبارت بود از کلردار کردن دی سولفید کربن و تبدیل آن به تترا کلراید کربن، سپس از طریق تفکافت به تتراکلرواتیلن و از طریق کلردار کردن آبی به اسید تری کلرواستیک و در نهایت کاهش آن از طریق برقکافت به اسید استیک.