برآسودن

از میدان تذلل میدان اخبات زاید. قوله تعالی: «و بشر المختبین» اخبات نرم خوییست، و تنگ دلی، و ترسگاری مردیست حقیقت اخلاص چشیده، و عذر خلایق بدیده، و از خویشتن رسته. نشان چشیدن اخلاص سه چیزست: از تیمار رزق و از کوشیدن و از ساختن جهان برآسودن، و در مداومت خدمت و استغراق اوقات و تصفیه انفاس آویختن، و جهان و جهانیان و آدمیان و جز از ایشان را از ادای خویش آزاد داشتن. و این سیرت ابدالانست.

لاجرم عالمی برآسودند به حیات و به مال بر سودند

نشستند و برآسودند ازغم همی بودند با هم شاد و خرّم

اهل غزنین کنون برآسودند وز زیانی که بود بر سودند

چون ز پا کوفتن برآسودند دستبردی به باده بنمودند

برآسودند غواصان خاکی برافزودند بر دل دردناکی

ز روزگار برآسودن و نه خود ز کسی نه نیز هیچ کس از خویشتن بیازدن